முடிந்தால் பிடி 

 

'ஸ்ட்ரீட் ஆர்ட்’ என அழைக்கப்படும் தெரு ஓவியத்தில் இவர்தான் முன்னோடி. இவர் தீட்டும் ஓவியத்துக்காக அல்ல... ஓவியத்தின் புகைப்படத்துக்கே ரசிகர்களிடம் அவ்வளவு அடிதடி. 2010-ம் ஆண்டில் 'டைம்’ பத்திரிகை வெளியிட்ட உலகின் சக்திவாய்ந்த 100 மனிதர்களில் இவரும் ஒருவர். இவ்வளவு புகழ்பெற்ற ஒருவர் எவ்வளவு பிரபலமாக இருக்க வேண்டும்? ஆனால், 'யார் அவர்?’ எனத் தெரியாமலேயே சந்துசந்தாகத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறது ஐரோப்பிய போலீஸ்.

 

 

1990-94 காலகட்டத்தில் லண்டன் புறநகர் பகுதிகளில் வீட்டில் தூங்கிக் கொண்டிருப்பவர்கள், காலை கண் விழித்துப் பார்த்தால், வீட்டுச் சுவரில் பென்சிலில் பயன்படும் கிராஃபைட் தூள் கொண்டு ஏதாவது ஓர் ஓவியம் வரையப்பட்டிருக்கும். பெரும்பாலும் அது அரசின் கொள்கைகளை விமர்சிக்கும்; நாட்டுநடப்பைக் கிண்டல் செய்யும். சுவரில் இருக்கும் ஜன்னல், சிராய்ப்புகள், செடி-கொடிகள் என இருப்பவற்றைவைத்தே கிரியேட்டிவிட்டி கில்லியாக இருக்கும் அந்த ஓவியம். மறுநாள் இன்னொரு சுவர், இன்னோர் ஓவியம். சில ஓவியங்கள் செம ஜாலியாக இருக்கும்; நுணுக்கமாக விழிப்புஉணர்வு பரப்பும்; பொளேரென அரசியல் பேசும். எப்படி இருந்தாலும் அடுத்த வீட்டுச் சுவரில் வரைவது தப்புதானே? 'யார் அந்த ஆர்ட்டிஸ்ட்?’ எனத் தேட ஆரம்பித்தது உள்ளூர் போலீஸ். யாருக்கும் தெரியவில்லை. காரணம், ஓவியம் வரையப்படும் நேரம் நள்ளிரவு. இருக்கும் ஒரே தடயம் ஓவியத்துக்குக் கீழே இருக்கும் 'பாங்க்ஸி’ என்ற கையெழுத்து மட்டும்தான்.  

 

'நான் உலக வெப்பமயமாதலை நம்பவில்லை’ என ஒரு வாசகம். அதுவே பாதித் தண்ணீரில் மூழ்கியிருப்பதுபோல இருக்கும். இப்படி சிம்பிள் ஐடியாவில் பாங்க்ஸி விழிப்பு உணர்வு ஓவியங்கள் வரைய வரைய, 'யார் அவர்?’ என்ற ஆர்வம் ஒருபுறம், 'பின்றான்யா’ என்ற ரசனை மறுபுறம். முகம் தெரியாமலேயே அவரை ஆராதிக்கத் தொடங்கிவிட்டார்கள் மக்கள். வீட்டில் இருக்கும் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியை ராணுவ வீரர்கள் திருடுவதுபோல, டெடிபியர் வைத்திருக்கும் பெண் குழந்தையை, ஒரு போலீஸ் அத்துமீறி சோதனை செய்வதுபோல... அதிகாரத்துக்கு எதிரான ஓவியங்களும் சுவர்களில் இடம்பிடிக்க ஆரம்பித்தன. போலீஸ் செம காண்டாகி அவரைத் தேட ஆரம்பித்தது. மக்களிடையிலும் எதிர்ப்பு ஒரு பக்கம், ஆதரவு மறுபக்கம் என பாங்க்ஸிக்குப் புகழ் எகிறியது. ஒவ்வொரு நாளும் விடிந்ததும் முதல் வேலையாக பாங்க்ஸியின் சுவர் ஓவியங்களைத் தேட ஆரம்பித்தார்கள் மக்கள். இரவு முழுக்க விழித்திருந்து போலீஸ் பாரா காவல் காக்க, மறுநாள் வேறு ஊர் சுவரில் இரண்டு போலீஸ்காரர்கள் முத்தமிட்டு க்கொள்வதுபோல வரைந்து அவர்களுக்கு பி.பி ஏற்றினார் பாங்க்ஸி.

 

வறுமை, மனிதநேயம், மனித உணர்வுகள் என அவர் வரைந்த ஒவ்வோர் ஓவியமும் புகைப்படங்களாக மக்களிடையே பரவ ஆரம்பித்தது. பாங்க்ஸியைப் பிடிக்க நகரைத்தையே போலீஸ் காவல் காக்க, அடுத்த நகரம், அடுத்த சுவர் என தாவிக்கொண்டே இருந்தார் அவர். 2000-ம் ஆண்டில் பாங்க்ஸி ஐரோப்பா முழுக்க பிரபலம் ஆக, அவரது படைப்புகளைக் கொண்டு ஓர் ஓவியக் கண்காட்சி நடைபெற்றது. அதில் ஒரு பார்வையாளரைப்போல வந்துபோனார் பாங்க்ஸி. அவரைப் பிடிக்க போலீஸ் லண்டன் புறநகர் முழுக்க, சி.சி.டி.வி கேமராக்களைப் பொருத்த, 'ஓர் உலகம்- கண்காணிப்பு கேமராவின் கீழ்!’ எனக் கொட்டை எழுத்தில் வரைந்து கிண்டலடித்தார். சிலசமயம் அவர் வரையும்போது போலீஸ் பார்த்துவிட, திடுதிடுவென ஓடி பக்கத்து சுவரில் ஏறிக் குதித்துத் தப்பிவிடுவார். ஒரு சுவரை வரையத் தேர்ந்தெடுக்கும்போதே அந்த இடத்தின் அமைப்பு, எங்கெல்லாம் தப்பித்துக்கொள்ள வாய்ப்பு இருக்கிறது என முன்கூட்டியே பார்த்துவிட்டு வருவதால், போலீஸ் துரத்தும்போது, மிக எளிதாகத் தப்பிவிடுவது பாங்க்ஸிக்கு சுலபமாக இருந்திருக்கிறது.

 

 

அவரைத் தொடர்புகொள்ள மிக அதிகபட்ச வழி மெயில் ஐ.டி-தான். அதுவும் மாறிக்கொண்டே இருக்கும். அது அவரது வக்கீலுக்கு மட்டுமே தெரியும். அவருடைய பேட்டிகள் மெயில் மூலம்தான் கிடைக்கும். 2003-ல் ஒருமுறை முகத்தை மூடிக்கொண்டு செய்தித்தாள் ஒன்றுக்கு நேருக்குநேர் பேட்டி கொடுத்தார். அதற்கு அடுத்து அவரை யாரும் பார்க்கவே இல்லை. 'என்னை நிறையப் பேர் பார்த்திருக்கிறார்கள். அரசுக்கு எதிரான கண்டனக் கூட்டங்களில் கூட்டத்தோடு கூட்டமாக நான் வந்துசெல்வேன். நான் யார் என யாரிடமும் கூறியது இல்லை’ என்று அந்தப் பேட்டியில் சொல்லியிருக்கிறார் பாங்க்ஸி.

 

 

லண்டன் தவிர்த்து மற்ற ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் இவருக்கு ஆதரவு பெருக, மற்ற நாடுகளுக்கும், அதன் தலைநகரங்களுக்கும் பயணம் செய்ய ஆரம்பித்தார். வியன்னா, சான் பிரான்சிஸ்கோ, பார்சிலோனா, பாரீஸ், டெட்ராய் போன்ற நகரங்களுக்கு எப்போது வந்தார், எப்படி வெளியேறினார் எனத் தெரியாது. திடீரென ஒருநாள் அந்தந்த நகரின் ஆள் இல்லாத சந்து ஒன்றில் அரசைக் கிண்டலடித்து கறுப்பு ஓவியம் வரையப்பட்டிருக்கும். 'எங்க ஆளு வந்துட்டார்யா’ என அவரது ரசிகர்கள் ஆர்ப்பரிப்பார்கள். அவரது சமூக விழிப்பு உணர்வுப் பணிக்காக இதுவரை நான்கைந்து விருதுகள் அறிவித்துவிட்டார்கள். ஆனால் ஒருமுறைகூட அவர் அவற்றைப் பெற்றுக்கொண்டது இல்லை.

 

 

பாங்க்ஸி தனிப்பட்ட ஓர் நபரா அல்லது ஒரு குழுவா, அவ்வளவு உயரமான கட்டங்களின் மேல் எப்படி ஏறுகிறார் என்ற கேள்விகளுக்கு போலீஸிடமே இதுவரை பதில் இல்லை. அவரைத் தெரிந்தவர்களும் அவரைக் காட்டிக்கொடுப்பது இல்லை. 'அவர் ஒரு பெண்’, 'அது ஏழுபேர் கொண்ட குழு’, 'பாருங்கள், 2014-ம் ஆண்டு அக்டோபருக்கு அப்புறம் அவர் படம் வரையவே இல்லை... ஏன்னா 'பாங்க்ஸியைக் கைதுபண்ணிட்டாங்க’ என மக்கள் விதம்விதமாகப் பேசிக்கொண்டே இருக்கிறார்கள். எங்கோ மக்களோடு மக்களாக நின்றபடி அதையும் புன்னகையோடு கேட்டுக்கொண்டே இருக்கிறார் அவன் / அவள் / அல்லது அவர்கள்!