நினைவில் ஒரு காட்டை வளருங்கள்!

மு.நியாஸ் அகமது - படம்: த.யோகேஸ்வரன்

``முதலில், உங்கள் நினைவில் ஒரு காட்டை வளருங்கள். கிளைகளைக் கத்தரிக்காமல், வேரை அதன் போக்கில் விட்டு வளருங்கள். உங்களுக்குள் ஒரு மழை பெய்வதை உணர்வீர்கள். உங்களுக்குள் குளிரும் மணமும் கமழும். ஆம், முதலில் உங்கள் நினைவில் ஒரு காட்டை வளருங்கள்.

அது நிஜத்திலும் நிச்சயம் உருமாறும்'' என, ஜென் துறவிபோலப் பேசுகிறார் ஜாதவ் பாயேங். நினைவில் மட்டுமல்ல, நிஜத்திலும் தனி மனிதனாக ஓர் அடர்வனத்தை, பிரம்மபுத்திரா படுகையில் உண்டாக்கியவர். 

அதற்காக பத்மஸ்ரீ விருதைப் பெற்றவர். இன்று இந்தியக் காடுகளின் ஓர் அடையாளமாக இருப்பவர். திருச்சிக்கு ஒரு நிகழ்வுக்காக வந்தவரோடு உரையாடினோம்.

``எது உங்களை மரம் நடத் தூண்டியது?”

``1978-ம் ஆண்டு என்பதாக நினைவு. எங்கள் ஊரில் கடும் மழை. அந்த மழையை, நிச்சயம் வார்த்தைகளால் வர்ணிக்க முடியாது. ஏறத்தாழ 12 நாள்கள் தொடர்ந்து மழை பெய்துகொண்டே இருந்தது. நாங்கள் அனைவரும் `உலகம் அழியப்போகிறது!' என நினைத்தோம். ஆனால், சில நாள்களிலேயே மழை நின்றுவிட்டது. பிறகுதான் புரிந்தது, அழிவின் தொடக்கம் இப்போதுதான் தொடங்கப்போகிறது என்று. அந்த மழைக்குப் பிறகு, எங்கள் ஊரை கடும் வறட்சி தாக்கியது. வீட்டு விலங்குகள் ஒவ்வொன்றாக மடியத் தொடங்கியது. பிறகு, வெப்பம் தாங்காமல் பாம்புகள் செத்து மடிந்தன. அந்தக் காட்சியை உங்களுக்கு எப்படி விளக்குவது எனத் தெரியவில்லை. வீதியெங்கும், செத்துப்போன பாம்புகளின் சடலங்கள். இந்தக் காட்சியைப் பார்த்த பிறகு ஒருவிதமான இருள் மனதை ஆட்கொண்டது. 

பழங்குடிகளின் மூத்த தலைவர்களைச் சந்தித்தேன். இதற்கு அவர்களிடம் விளக்கம் கேட்டேன். அவர்கள், `இறைவன் நம்மிடம் இந்தப் பூமியைக் கொடுத்தபோது, எல்லாம் சரிவிகிதத்தில் இருந்தன. ஆனால், துரதிர்ஷ்டமான ஒரு நாளில், மனிதன் `தான் மட்டும்தான் இருக்க வேண்டும்' என நினைத்தான். அது இயற்கைக்கு எதிரானது. இது, மனிதனுக்குப் புரியவில்லை. பாவம், அவனும் இல்லாமல் போகப்போகிறான். அதன் தொடக்கம்தான் இது' என்றார்கள். அவர்களே இதற்குத் தீர்வையும் சொன்னார்கள், `இறைவன் எந்த விகிதத்தில் இதை நம்மிடம் கொடுத்தானோ, அதை மீட்டு உருவாக்கு' என்றார்கள். 25 மூங்கில் மரங்களையும் கொடுத்தார்கள். அவைதான் என் பயணத்துக்கான விதைகள். அவையே இன்று ஒரு கானகமாகக் கிளைப் பரப்பி நிற்கின்றன.'' 

 “ ‘நான் காட்டை உருவாக்கப்போகிறேன்’ எனக் கிளம்பியபோது, மக்கள் உங்களை எப்படிப் பார்த்தார்கள்?”

(சிரிக்கிறார்...) ``முட்டாளாகத்தான் பார்த்தார்கள். பரிகாசம் செய்தார்கள். இந்தக் கட்டத்தில், நான் வைத்த செடிகளிடம் சரணடைந்தேன். அவை, என்னை அப்படியே உள்வாங்கிக் கொண்டன. அது, என் மனக்காயங்களுக்கு மருந்து தடவின. நீங்கள் எதை விரும்புகிறீர்களோ... அதில் நீங்கள் கரைந்தால், எவ்வளவு பெரிய காயங்களும் உங்களுக்கு வலி தராது. அதுதான் எனக்கு நிகழ்ந்தது. பிறகு, ஊடகங்களும் பல்கலைக்கழகங்களும் என் வேலையை அடையாளம் கண்டு அங்கீகரித்தன. அதன் பிறகு, ஊர் மக்களுடைய பரிசாச மொழி, பாராட்டாக மாறியது. பரிகாசம், பாராட்டு என்பதையெல்லாம் கடந்து, நாம் ஆன்மா சொல்வதைக் கேட்கும்போது, அதற்கு செவிசாய்க்கும்போது, அதை அன்புடன் செய்யும்போது அற்புதங்கள் நிகழும்.”

“நீங்கள் நம் தேசத்தின் வளர்ச்சியை எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்?”

``எதை வளர்ச்சி என்கிறீர்கள்? எங்கும் புகை படிந்து இருக்கிறதே... அதை வளர்ச்சி என்கிறீர்களா? இல்லை காங்கிரீட் காடு கட்ட, உயிருள்ள மரங்கள் பெரும் எண்ணிக்கையில் தினம் தினம் வெட்டப்படுகின்றனவே அதை வளர்ச்சி என்கிறீர்களா? உங்கள் குழந்தைகளுக்கு நல்ல தண்ணீரை, காற்றை, உணவை, சூழலைத் தராமல் வளர்ச்சியின் பெயரால் என்ன தரப்போகிறீர்கள்?'' 

“சரி... அரசு என்னதான் செய்ய வேண்டும்?”

```ஒன்றும் செய்யாமல் இருந்தாலே போதும். ஆம், உண்மையாகத்தான் சொல்கிறேன், அரசு எங்கெல் லாம் செல்கிறதோ அங்கெல்லாம் அழிவைத்தான் விதைக்கிறது. அதனால்தான் சொல்கிறேன், அது ஒன்றும் செய்யாமல் இருந்தாலே போதும். `இல்லை, நான் ஏதாவது செய்வேன்' என்று அரசுகள் அடம்பிடித்தால், நம் பாடத்திட்டத்தில் மாற்றம் கொண்டுவர வேண்டும். நம் உள்ளூர் காடுகள், விலங்குகள், காடுகளுக்கும் மனிதர்களுக்கும் உள்ள தொடர்பு குறித்து விரிவான செய்திகளுடன் பாடப் புத்தகத்தை மாற்ற வேண்டும். 

தனி மனிதனாக நமக்கு சில கடமைகள் இருக்கின்றன. ஆம், உங்கள் குழந்தைகளுடன் காடுகள் குறித்து உரையாடுங்கள். சிறுவர்களாக இருக்கும்போதே, அவர்கள் நினைவில் ஒரு காட்டை வளருங்கள். மற்றதையெல்லாம், வளர்ந்த பிறகு அவர்களே பார்த்துக்கொள்வார்கள்.''