பெண்ணியம்  பேச தகுதியுள்ள பெண் 

மைசூரிலிருந்து அப்போதுதான் வந்து இறங்கியிருக்கிறார் செல்வமணி. காக்கி நிறச் சீருடை கசங்கியிருக்கிறது. நான்கு நாள்கள் உறக்கமும் களைப்பும் கண்களில் தளும்புகின்றன. மறுநாள் தேங்காய் ஏற்றிக்கொண்டு மத்தியப்பிரதேச மாநிலம் கட்னிக்குப் பயணமாகும் பரபரப்பில் இருக்கிறார். 

“இப்படித்தான் தம்பி... வேலை வந்தா, சேர்ந்து வரும். இல்லைன்னா ஒருவாரம் பத்து நாள்கள் வீட்டிலேயே சும்மா உட்கார்ந்திருப்போம்’'- சிரித்துக்கொண்டே பேசுகிறார் செல்வமணி.

இவருக்கு சொந்த ஊர் சங்ககிரி. பத்து டயர்கள்கொண்ட டாரஸ் லாரியை இயக்கிக்கொண்டிருக்கிறார்.  13 வருடங்களாக குஜராத், மத்தியப்பிரதேசம், மஹாராஷ்டிரா என நெடும்பயணங்களில் கழிகிறது வாழ்க்கை. குடும்பத்தின் சிரமத்தைப் போக்க, கணவருக்கு உதவியாக க்ளீனராக லாரி ஏறியவர், இப்போது முழுநேர டிரைவர். அதுவும், மாநிலம் விட்டு மாநிலம் போய், சரக்கு ஏற்றி இறக்கும் டிரைவர். 

“சூழ்நிலையும் தேவையும்தான் தம்பி எல்லாத்தையும் தீர்மானிக்குது. திருமணத்துக்கு முன்னாடி எனக்கு சைக்கிள்கூட ஓட்டத் தெரியாது. இப்போ ஹைவேயில தொடர்ச்சியா 400 கிலோ மீட்டர் தூரத்துக்கு லாரி ஓட்டுறேன். ரோட்டுல எல்லாரும் ஆச்சர்யமா பார்க்கிறாங்க. வேலையில் இது ஆம்பளை வேலை, பொம்பளை வேலைன்னு எதுவும் இல்லை. மனசுல உறுதி இருந்தா யாரு எந்த வேலையையும் செய்யலாம்'' - சிரிப்புதான் செல்வமணியின் அடையாளம். தாய்மையும் கனிவும் நிறைந்த சிரிப்பு. 

சங்ககிரியில் பெரும்பாலானோருக்குத் தொழில் லாரி ஓட்டுவதுதான். கோவை, திருப்பூர் போன்ற தொழில் நகரங்கள் சூழ்ந்திருப்பதால், சரக்கு ஏற்றி இறக்க லாரிகளுக்குத் தேவை அதிகம். செல்வமணியின் பிறந்தகமும் புகுந்தகமும் டிரைவர் குடும்பம்தான். 

 “பிறந்த இடத்துக்கும் வாக்கப்பட்டுப்போன இடத்துக்கும் ஒரே ஒற்றுமை, வறுமை. எனக்கு நாலு வயசு இருக்கும்போது, சொந்தக்காரங்களுக்குள்ள நடந்த ஒரு தகராறுல ஒருவரைக் கொலைபண்ணிட்டு என் அப்பா ஜெயிலுக்குப் போயிட்டார். கொஞ்சநாள்ல அங்கேயே தூக்குப்போட்டு தற்கொலை பண்ணிக்கிட்டார். என்னையும் அண்ணனையும் வெச்சுக்கிட்டு அம்மா தவிச்சுப்போய் நின்னுச்சு. 

ஜனக்கட்டுக்குக் குறைவில்லை. நிறைய உறவுக்காரங்க உண்டு. ஆனா, யாருக்கிட்டேயும் போய் `சோறில்லை'ன்னு நிக்கக் கூடாதுங்கிறதுல அம்மா தீர்மானமா இருந்துச்சு. சுண்ணாம்பு சூளைப் போட்டு அம்மா எங்களை எல்லாம் வளர்த்தெடுத்துச்சு. பத்தாம் வகுப்பு வரைக்கும் படிச்ச அண்ணன் லாரிக்குப் போய் தொழிலைக் கத்துக்கிச்சு. நான் காட்டு வேலைக்குப் போவேன். 15 வயசுல எனக்குக் கல்யாணம் முடிஞ்சிடுச்சு. கணவர் பெயர் கோபால்.

உறவுக்காரக் குடும்பம்தான். நல்லவிதமா பார்த்துக்கிட்டாங்க. இவர் ஒரு முதலாளிக்கிட்ட டிரைவரா ஓட்டிக்கிட்டிருந்தார். பத்து நாள்கள், பதினைஞ்சு நாள்கள்னு லாரி ஓட்டிட்டு வருவார். நான் வீட்டுக்குள்ளயே கிடப்பேன். வரிசையா ரெண்டு பசங்க பிறந்தாங்க. அதுக்கு அப்புறம் இன்னும் சிரமமாப் போச்சு. நாமளும் ஏதாவது செஞ்சு, நாலு காசு சம்பாதிச்சாதான் உண்டுன்னு ஆனபிறகு, தையல் கத்துக்கிட்டேன். வீட்டுலயே ஒரு மெஷினை வாங்கிப்போட்டு தைக்க ஆரம்பிச்சேன். ஓரளவுக்கு நல்லவிதமா தைச்சதால வேலை நிறைய வந்துச்சு. 

நாங்க கஷ்டப்படுறதைப் பார்த்துட்டு, எங்க உறவுக்காரப் பையன் ஒருத்தர், அவரோட டேங்கர் லாரியை எங்கக்கிட்ட கொடுத்து `கொஞ்ச நாள் வெச்சு ஓட்டுங்க’ன்னார். எங்க வீட்டுக்காரர் தேங்காய் எண்ணெய் ஏத்திக்கிட்டு கொல்கத்தாவுக்குப் போனார். வழியில பெரிய விபத்து. கூடப்போன அண்ணன் பையன் அங்கேயே இறந்துட்டான். இவருக்குப் பலத்த அடி. ஒரு வழியா காப்பாத்தி மீட்டெடுத்தேன். வண்டிக்கான செலவு, இவருக்கான மருத்துவச் செலவுனு நாலு லட்சம் ரூபாய் கடன் ஆகிடுச்சு. 

ஆறு மாசத்துக்குப் பிறகு இவர் திரும்பவும் லாரிக்குப் போனார். ஆனா, இவரோட இயல்பு மாறிப்போச்சு. நிறைய கோபப்பட ஆரம்பிச்சுட்டார். கூடப்போற டிரைவர்கள்கூட சண்டை. முதலாளிகள்கூட பிரச்னை. எல்லாரும் படிப்படியா இவரைத் தவிர்க்க ஆரம்பிச்சாங்க. 

கடனுக்கு வட்டி ஏறிக்கிட்டே இருந்தது. நாலு லட்சம் ரூபாயா இருந்த கடன், ஆறு லட்சம் ரூபாயா அதிகமாகிடுச்சு. வருமானமும் குறைஞ்சுபோச்சு. ஏதாவது செய்தால்தான் உயிர்வாழ முடியும்கிற கட்டாயம். உறுதியா ஒரு முடிவு எடுத்தேன். இருந்த மனையை வித்து கடனைக் கட்டிமுடிச்சேன். நாமளே ஒரு டாரஸ் லாரி வாங்கிடலாம்னு முடிவுசெஞ்சேன். நான் சொன்னதைக் கேட்டு இவரே திகைச்சுப்போயிட்டார். பரபரன்னு வேலையில இறங்கினேன். லோன் போட்டு லாரியைக் கொண்டுவந்து நிறுத்திட்டேன். மொத்தமா பதினோரு லட்சம் ரூபாய் கடன்...'' - செல்வமணி பேசுவதை அமைதியாகப் பார்த்துக்கொண்டி ருக்கிறார் கணவர் கோபால்.

“பொதுவா, வெளிமாநிலங்களுக்கு ஓட்டும்போது ரெண்டு டிரைவர்கள், ஒரு க்ளீனர் தேவைப்படும். டிரைவருக்கு 100-க்கு மூன்று ரூபாய் படிக்காசு. க்ளீனருக்கு ரெண்டு ரூபாய். இதுபோக கமிஷன் காசும் கொடுக்கணும். வந்த வரவுல அது பெரிய செலவா இருந்தது. வாங்கின கடனுக்கு வட்டி கட்டவே சிரமம். நல்ல சாப்பாடு இல்லாம, இரவு பகல் பார்க்காம இந்த மனுஷன் இப்படிக் கஷ்டப்படுறாரேன்னு ஒரு பக்கம் வருத்தமா இருந்தது. `நானும் உங்ககூட வர்றேன். படிப்படியா எனக்கும் லாரி ஓட்டக் கத்துத்தாங்க'ன்னு ஒருநாள் கேட்டேன். டென்ஷன் ஆகிட்டார். 

`ஒருமணி நேரம் சும்மா உள்ளே உட்கார்ந்திருந்தாவே இன்ஜின் சூடு உடம்பை உருக்கிடும். இதுல டிரைவிங் வேற பண்ணணுமா? உனக்கெல்லாம் இந்த வேலை சரியா வராது. டெய்லரிங் பிழைப்பை ஒழுங்கா பாரு'னு சொல்லிட்டார். இருந்தாலும் நான் உறுதியா இருந்தேன். சண்டை, அழுகைன்னு என் போராட்டத்தைப் பார்த்து மனசு இறங்கிட்டார். முதல்ல, ஒரு மாசம் டிரைவிங் ஸ்கூல்ல சேர்ந்து கார் ஓட்டக் கத்துக்கிட்டேன். 

கும்பகோணத்துல தேங்காய் ஏத்திக்கிட்டு, குஜராத் மாநிலத்துல உள்ள போர்பந்தருக்குப் போகணும்.  நானும் வருவேன்னு விடாப்பிடியா ஏறி உட்கார்ந்துட்டேன். பன்னிரண்டு நாள்கள் பயணம். அதை இப்போது நினைச்சாலும் பகீர்னு இருக்கும். பளீர், பளீர்ன்னு முகத்தில் வெளிச்சத்தை வீசிட்டுப் போற வண்டிங்க, காடு, மலைன்னு விதவிதமான இடங்கள், அந்நியமான முகங்கள்னு அது புது அனுபவமா இருந்தது.

அதன்பிறகு எல்லாமே பழகிடுச்சு. மூணே மாசத்துல எனக்கு லாரி ஓட்டக் கத்துக்கொடுத்திட்டார். டிரைவர், க்ளீனர்னு வெளியாள்கள் யாரையும் வேலைக்கு வெச்சுக்கிறதில்லை. நாங்க ரெண்டு பேரும்தான். சரக்கை ஏத்தி, தார்ப்பாயைப் போட்டு நான் மேல ஏறி கயிறு போடுவேன். அவர் கீழே நின்று வாங்குவார். கை காச்சுப் போற அளவுக்குக் கடினமான வேலை அது. போகப் போகப் பழகிடுச்சு. 

ஆறு, குளம்னு தண்ணி கண்ட இடத்துல வண்டியை நிறுத்திட்டுக் குளிப்போம். வெயில் காலத்துல ஆங்காங்கே சேட்டுமார்கள் சேலையில தடுப்புக்கட்டி அண்டாவுல தண்ணி வெச்சிருப்பாங்க. அப்படியே மேலே அள்ளி ஊத்திக்கிட்டு ஈர உடையோட உட்கார்ந்து ஓட்டுவோம். பத்து நிமிஷத்துல காய்ந்துவிடும். 

அரிசி, எண்ணெய், ஸ்டவ்னு எல்லா பொருள்களும் வண்டியிலேயே வெச்சிருக்கேன். அவர் ஓட்டும்போது உள்ளே வெச்சே சமைச்சுடுவேன். 400 கிலோ மீட்டருக்கு ஒருத்தர்னு மாத்தி மாத்தி ஓட்டுவோம். பதிமூணு வருஷங்களாச்சு... இந்த ஸ்டீயரிங்கைத் தொட்டு. மாசத்துல இருபது நாள்கள் ரோட்டுலதான் எங்க வாழ்க்கை.  ஆண்டவன் கருணையில, இன்னைக்கு வரைக்கும் வண்டி மேல சின்னதா ஒரு கீறல்கூட விழலை. அதுதான் பெரிய கொடுப்பினை.'' -  நம்பிக்கையோடு பேசுகிறார் செல்வமணி. 

மனைவியைப் பற்றி பெருமிதத்தோடு பேசுகிறார் கோபால். 

“தொடக்கத்துல, `பொஞ்சாதியை லாரி ஓட்ட விட்டுட்டானே'னு சாதிசனங்க பேசுறதை நினைச்சு சங்கடமா இருந்தது. எவ்வளவோ சொன்னேன். விடாப்பிடியா டிரைவிங் கத்துக்கிட்டா. இப்போ என்னைவிடவும் நிதானமா, பொறுப்பா ஓட்டுறா. நான் 400 கிலோ மீட்டர் ஓட்டினா, இவ 500 கி.மீ ஓட்டுவா. எனக்குத் தண்ணியடிக்கிற பழக்கம் இருந்தது. இவ பக்கத்துலேயே இருக்கிறதால அதை விட்டுட்டேன். புகைப்பழக்கத்தை மட்டும் விட முடியலை. லாரியில உக்காந்து புகை பிடிச்சா இவளுக்கு இருமல் வரும். `நானும்தான் வண்டி ஓட்டுறேன். இப்படியா புகைக்கிறேன்?'னு திட்டுவா. இப்போ அதையும் விட்டுட்டேன். நிறைய கதைகள் பேசுவோம். நான் வண்டி ஓட்டிக்கிட்டிருந்தா அவளே ஊட்டி விடுவா. வண்டி ஓட்டும்போது அழகா பாடுவா. ரோட்டுல போற முகம் தெரியாத மனிதர்கள் எல்லாம் நின்று பாராட்டிட்டுப் போகும்போது பெருமையா இருக்கும்'' - மகிழ்ச்சியாகச் சொல்கிறார் கோபால். 

மெல்லிய வெட்கத்தோடு தொடர்கிறார் செல்வமணி. 

“இப்போ, இந்த லாரியே ஒரு தோழி மாதிரி ஆகிடுச்சு. கஷ்டமோ, சந்தோஷமோ இதுக்கிட்ட பேசிக்கிட்டே ஓட்டும்போது மனசுக்கு இதமா இருக்கும்.

எனக்கு ரெண்டு பசங்க. அவங்களை நல்லா படிக்கவெச்சுட்டேன். மூத்தவன் எம்.பி.ஏ முடிச்சுட்டு பெங்களூருல வேலை செய்றான். சின்னவனும் ஐ.டி.ஐ படிப்பு முடிச்சுட்டு வேலை பார்க்கிறான். லாரிச்சூடு படாம அவனுங்களை மீட்டுட்டோம். எட்டு லட்சம் ரூபாய்ல ஒரு வீடும் கட்டிட்டோம். இன்னும் கொஞ்சம் கடன் இருக்கு. ரெண்டு வருஷங்கள், ரெண்டு பேரும் லாரி ஓட்டினா, அதையும் அடைச்சுட்டு நிம்மதியா வீட்டுல உட்காரலாம்னு நினைக்கிறேன். ஆண்டவன் என்ன நினைக்கிறான்னு தெரியலை'' - டயரைத் தட்டி சோதித்தபடியே சொல்கிறார் செல்வமணி. தன் மனைவியைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்த கோபாலின் கண்கள் கலங்கிப்போயிருந்தன