வெவ்வேறு களத்தில் ஒரே நிகழ்வுகள்

தளபதி ஒண்டிவீரன்


1755! இந்திய விடுதலை வரலாற்றைத் திரும்பிப் பார்க்க வைத்த ஆண்டு. உலக அரங்கில் ஒரு அன்னிய ஏகாதிபத்தியத்தை எதிர்த்து தன் வீரத்தைப் பதிவு செய்த ஆண்டும் அதுதான்.

விடிந்தால் போர். அது சாதாரண போர் அல்ல. பீரங்கிகள். வெடிமருந்து குவியல்கள்.துப்பாக்கிகள் என்று பல ஆயிரம் பேர் கொண்ட பெரும்படையுடன் ஆங்கிலேய தளபதி கர்னல் ஹெரான்,மாவீரன் பூலித்தேவனின் நெற்கட்டான்செவலைத் தாக்கப் பதுங்கியிருக்கிறான்.

‘‘விடிந்தால் எங்கள் பீரங்கிகளுக்கு பூலித்தேவனின் ராஜ்ஜியமே சாம்பல். முடிந்தால் தடுத்துக் கொள்’’என்று அறைகூவல் விடுக்கிறான். தீப்பிழம்புகளைக் கக்கும் பீரங்கிகளின் பேய்வாய்கள் எல்லாமே நெற்கட்டான்செவலை நோக்கி நிறுத்தப்பட்டுவிட்டன.


ஏற்கெனவே இரண்டு முறை பூலித்தேவனை எதிர்த்து தோற்றோடிய வெள்ளைக்காரர்கள்தான் இவர்கள்.இம்முறை பூலித்தேவனின் கோட்டையை தகர்த்தே ஆக வேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டியபடி, இரவோடு இரவாக முகாமிட்டிருந்தார்கள்.


‘‘வரி கொடுக்க ஒப்புக் கொண்டால் சமாதானமாகப் போவோம். இல்லாவிட்டால் போர்தான். நெற்கட்டான்செவல் அழிவது உறுதி’’ என்று சவால் விட்டான், ஹெரான்.


ஆனால் பூலித்தேவன், ‘‘ஒரு நெல்மணியைக் கூட வரியாக செலுத்த முடியாது. முடிந்ததைப் பார்’’ என்று எதிர் சவால்விட்டான். ‘‘இதில் எங்களை வென்றால் நெல்லைச் சீமையைவிட்டே நாங்கள் புறப்படத் தயார்’’ என்று வேறு ஏளனம் செய்தான் வெள்ளையன். ஹெரானின் சவாலுக்கு பதிலடி கொடுத்தே ஆக வேண்டும். அதற்கு ஏற்ற வீரனைத் தேடினார் பூலித்தேவன்.


தளபதி ஒண்டிவீரன், ‘‘நான் ஒருவன் போதும், எதிரிகளின் படையை அழிக்க’’ என்று முன் வந்தான். பூலித்தேவன் சம்மதிக்க, புறப்பட்டான் ஒண்டிவீரன் ஒண்டியாக, எதிரிகள் முகாமிற்கு.


நெற்கட்டான் செவலுக்கு அருகில் உள்ள ‘தென்மலை’ முகாமில்தான் எதிரிப்படை முகாமிட்டிருந்தது. முகாமில் ஒரே கும்மிருட்டு. தீவட்டியுடன் சில வீரர்கள் பாதுகாவலுக்கு நின்றிருந்தார்கள்.அவர்களின் கண்ணில் மண்ணைத் தூவியபடி எப்படியோ முகாமிற்குள் புகுந்துவிட்டான் ஒண்டிவீரன்.


அப்படியிருந்தும் ஓரிருவர் பார்த்துவிட்டார்கள். ‘யார்?’ என்று கேட்கிறார்கள். ‘‘நான் குதிரை வாரை செப்பனிட வந்தவன்’’ என்று பொய் சொல்கிறான். நம்பிவிடுகிறார்கள்.


நடு இரவைத் தாண்டியபொழுது ஒண்டிவீரன் மெல்ல தன் வேலையைக் காட்டத் தொடங்கினான். சத்தம் எழாமல், பீரங்கிகளின் அருகில் செல்கிறான்.நெற்கட்டான்செவலை நோக்கி இருந்த பீரங்கிகளின் வாய்களை, வெள்ளையர்களின் படை வீரர்கள் தங்கியிருந்த முகாமை நோக்கித் திருப்பி விடுகிறான்.அங்கிருந்த பட்டத்துக் குதிரை ஒன்றை அவிழ்த்துக் கொண்டு, வெளியேறப் பார்க்கிறான்.



குதிரை கலவரப்பட்டு மிரண்டு போக, சத்தம் கேட்டு சில வீரர்கள் ஓடி வருகிறார்கள்.அதற்குள் ஒண்டிவீரன் அருகில் இருந்த குதிரையின் காடிக்குள் படுத்து,தன் மேல் புற்களைத் தூவி யாரும் அறியாதபடி ஒளிந்து கொண்டான்.



குதிரையைப் பிடித்த எதிரி வீரர்கள், குதிரையைக் கட்டிப் போட இடம் தேடுகிறார்கள். ஒரு வீரன் பெரிய ஈட்டி போன்ற ஆயுதத்தை காடியில் அறைகிறான்.அது ஒண்டிவீரனின் இடது கை வழியாக தரைக்குள் இறங்குகிறது. ஈட்டி இறங்க இறங்க வலி அதிகரிக்கிறது. ஆனால் ஒண்டி வீரன் கத்தவில்லை.வலியைத் தாங்கிக் கொள்கிறான்.அந்த ஈட்டி முளையில் குதிரையைக் கட்டிவிட்டு வீரர்கள் தூங்கப் போய் விடுகிறார்கள்.



அந்த முளையிலிருந்து கையை எடுக்க முடியாத நிலை.வலி கூடிக்கொண்டே போகிறது.விடிய இன்னும் சிறிது நேரம்தான் இருக்கிறது. வேறு வழியே இல்லை.அங்கு களவாடிய பட்டாக்கத்தியால் சத்தம் எழாமல் தன் இடக்கையை தானே வெட்டித் துண்டாக்குகிறான். யாருக்கு அந்தத் துணிச்சல் வரும்
 

 
அமெரிக்காவின் உடா பகுதியில் அமைந்திருக்கும் இடுங்கிய இடுக்குகளைக்கொண்ட மலைப் பள்ளத்தாக்கு அது. வெட்ட வெளியில் இரண்டு கிலோ கேக்கை எடுத்துவைத்தால்கூட, ஓர் ஈ, எறும்பு, காக்காகூட மொய்க்காமல் கேட்பாரற்றுக்கிடக்கும் பிரதேசம். அந்தப் பிராந்தியத்தில் ஒற்றை ஆளாக மலையேறிக்கொண்டு இருக்கிறார் 28 வயது ஆரன் ரால்ஸ்டன். யாரிடமும் சொல்லிக்கொள்ளாமல், சட்டென்று கிளம்பிச் சென்று இப்படித்தான் எங்கேனும் மலை ஏறிக்கொண்டு இருப்பார். அன்றும் அப்படித்தான் இரண்டு மலைத் தொடர்களுக்கு இடையிலான மிகக் குறுகலான ஓர் இடைவெளியில் ஊர்ந்து சென்றுகொண்டு இருந்தார். ஒரு திடுக் நிமிடத் தில் மேலே இருந்து ஒரு பாறை உருண்டு விழுந்தது. கடைசி நிமிடத்தில் சுதாரித்த ஆரன், தலையை விலக்கிக்கொண்டார். ஆனால், அந்தப் பாறை அவரது வலது கையில் நச்சென்று பதிந்து மலைச் சுவரோடு இறுக்கி அழுத்திச் சொருகிக்கொண்டது. ஓர் அங்குலம்கூட 'அங்கிட்டு இங்கிட்டு’ நகர முடியாத இறுக்கம். கை எலும்பு விரிசல் அடைந்ததில் வலி கிளம்பி உடல் முழுக்கப் பரவுகிறது.


'ஹெல்ப் மீ... ஹெல்ப் மீ!’ என்று கூப்பாடு போடுவதன் மூலம் மிச்சம் இருக்கும் சக்திதான் வீணாகும். வலியைப் பொறுத்துக்கொண்டு பாறை இளகும் சமயம், கையை விடுவிப்பதற்காகப் பொறுமையாகக் காத்திருந்தார் ஆரன். ஒரு மணி நேரம், இரண்டு மணி நேரம், ஐந்து மணி நேரம் அல்ல... முழுதாக ஐந்து நாட்கள்!

ம்ஹூம்... அடித்து இறுக்கி அச்சில் வார்த்ததுபோல ஐந்து நாட்களும் ஒரு மில்லிமீட்டர்கூட அசைய முடியாமல் அங்கேயே இருந்தார் ஆரன். தோளில் மாட்டி இருந்த சின்ன தண்ணீர் பாட்டிலில் இருந்து அவ்வப்போது கொஞ்சம் தண்ணீர் குடித்துக்கொண்டார். சமயங்களில் உதட்டை மட்டும் நனைத்துக்கொண்டார். சிறுநீராகப் பிரியும் நீரையும் வீணாக்குவானேன் என்று அதையும் அவ்வப்போது குடித்துக்கொண்டார். ஐந்து முழு நாட்கள் கடந்த பிறகு, தீர்க்கமாக ஒரு முடிவு எடுக்கிறார்.

ஜெர்கின் கோட்டுக்குள் இருந்த ஒரு சின்ன கத்தியை எடுத்துத் தனது வலது கையைத் தானே அறுக்கத் தொடங்குகிறார். மிகவும் மொண்ணையான அந்தக் கத்தியால் ஒரு தர்பூசணிப் பழத்தையே வெட்ட முடியாது. ஆனால், வேறு வழி இல்லை. மெதுவாக, மிக மெதுவாக, வலியைப் பொறுத்துக்கொண்டு, சின்னச் சின்ன இளைப்பாறலுக்குப் பிறகு, சக்தியைத் திரட்டி கையை அறுத்துக்கொண்டே இருந்தார். வலித்து, வலியில் மரணித்து, வலி மரத்து... ஒருவழியாகப் பாறையில் இருந்து விடுதலை ஆனார் ஆரன். பள்ளத்தில் இருந்து மேலே ஏறிக் கீழே பார்த்தபோது... அந்த ஒற்¬றக் கையில் இருந்து இன்னும் ரத்தம் வடிந்துகொண்டு இருந்தது!

ஆரன் அந்த மலை இடுக்கில் சிக்கி இருந்த 127 மணி நேரங்களை ஒன்றரை மணி நேர சினிமா ஆக்கியிருக்கிறார்கள். படத்தின் பெயர் '127 Hours’!

 
யோசித்து விட்டீர்களா Tony Boyle copy  அடிசுட்டாரா......................
 
இதுவும் ஒரு நாவலை தழுவி எடுக்கப்பட்ட படம். டைரக்டர் ஸ்ரீதர் நெஞ்சில் ஒரே ஆலயம் எடுத்த போது 13 பேர் வழக்கு போட்டாங்களாம் அது என் கதை என்று.
ஸ்ரீதர் கோர்ட்டில் கூலா சொன்னாராம். 13 பேருக்கு தோணின கற்பனை எனக்கு மட்டும் தோணாத என்று. சிவன் பிட்டுக்கு மண் சுமந்த கதையில் அவர் முதுகில் அடி விழும் இதே போல பைபிள் லும் ஒரு கதை உண்டு. அதனால பைபிள் நம் இந்து மத இதிகாசங்களும் COPY என்று சொல்லி விட முடியாது.. இது எங்கேயும் எப்போதும் நடக்க கூடியதே அவ்வளவுதான்.